Φανταστείτε μια αυγουστιάτικη νύχτα. Βρίσκεστε εκτός πόλης και κοιτάζετε τον έναστρο ουρανό. Ψάχνετε τους αστερισμούς, βλέπετε την Αφροδίτη και ταξιδεύετε με το νου σε άλλους κόσμους.

Σχεδόν πάντα η φυσική παρατήρηση του ουράνιου θόλου γίνεται μεταφυσικό μυστήριο και σχεδόν πάντα το μεταφυσικό κλονίζει το υπαρξιακό...

Οι υπαρξιακές ανησυχίες, όταν δεν είναι αντικείμενο επιστημονικής μελέτης, έχουν δύο τουλάχιστον χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι το ότι εκφράζονται απλά και ίσως μονολεκτικά: ποιος είμαι; που πηγαίνω; τι κάνω; πότε; γιατί; και το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι οι ανησυχίες αυτές έρχονται όταν κάποιος είναι μόνος μπροστά σε κάτι απέραντο και ασύλληπτα μεγάλο, όταν νιώθει μικρός.

Το να κοιτάς στον ουρανό είναι κάτι σαν κρυφή προσευχή του είναι προς το «ότι είναι». Μια προσευχή υποσυνείδητη και παγκόσμια: "Να χυθεί Φως, να σβήσει το σκοτάδι της, ευτυχώς, έναστρης νοημοσύνης μας".

Οι AntenergeiA αποκαλύπτουν μέσα από την μελοποιημένη μυθιστορηματική τους αφήγηση την διαχρονικότητα αυτής της αναζήτησης και προτρέπουν στην διερεύνηση του εσωτερικού σύμπαντος της ψυχής για καλύτερη και ασφαλέστερη προσέγγιση του μακρόκοσμου που μας περιβάλει.